Αλλόκοτες συμμαχίες εν όψει προεδρικών
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών από το νησί, εντάθηκαν οι διαβουλεύσεις και οι συζητήσεις μεταξύ κομμάτων, για τη διαμόρφωση των πιο αλλόκοτων συμμαχιών στην ιστορία της πολιτικής ζωής στην Κύπρο, εν όψει των προεδρικών εκλογών του Φεβρουαρίου του 2003. Στο επίκεντρο των συζητήσεων βρίσκεται η απόφαση που φαίνεται ότι πήρε η ηγεσία του ΑΚΕΛ για υποστήριξη της υποψηφιότητας του προέδρου του ΔΗΚΟ Τάσου Παπαδόπουλου. Στη βάση του ΑΚΕΛ επικρατεί σοβαρός προβληματισμός, επειδή ο Παπαδόπουλος υπήρξε, τη δεκαετία του 1960, ένας από τους στενότερους συνεργάτες του «κομμουνιστοφάγου» Γιωρκάτζη, ενώ ως υπουργός Εργασίας (1960-70) υπονόμευσε τα συνδικάτα της Αριστεράς (ΠΕΟ) και συνέβαλε στην ενδυνάμωση των συνδικάτων της Δεξιάς (ΣΕΚ), με τη βοήθεια και τη συνεργασία των ΗΠΑ.
ΤΟ ΑΚΕΛ, ύστερα από δέκα χρόνια εξουσίας του ΔΗΣΥ, θεωρεί ως υψίστης σημασίας για το μέλλον του να εκλέξει πρόεδρο και να συμμετάσχει με δικούς του υπουργούς, για πρώτη φορά στην ιστορία του, στην κυβέρνηση. Προσθέτοντας, λοιπόν, το 35% των ψήφων του με το 15% του ΔΗΚΟ πετυχαίνει το στόχο του. Το αποτέλεσμα αυτής της μαθηματικής εξίσωσης θεωρείται τόσο σημαντικό που υποσκελίζει όλες τις ενστάσεις που μπορεί να έχει ένας αριστερός ψηφοφόρος, ο οποίος καλείται να εκλέξει για πρόεδρο ένα δεξιό υποψήφιο, με πλούσιο ιστορικό στα δύσκολα χρόνια της αντικομμουνιστικής υστερίας της Δύσης.
ΣΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Νίκος Αναστασιάδης, έχοντας για σύμβουλό του τον επικοινωνιολόγο Γιάννη Λούλη, προσπαθεί να διεμβολίσει το ΑΚΕΛ από τα αριστερά. Εδώ και καιρό έχει εξαγγείλει πολιτική υπέρβασης, αποκηρύσσοντας τους πολιτικούς της δεκαετίας του 1960 (δηλαδή τον Παπαδόπουλο) και προτείνοντας στήριξη υποψηφίου του ΚΙΣΟΣ. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής ήταν και η εκδήλωση που οργάνωσε την περασμένη εβδομάδα ο ΔΗΣΥ προς τιμήν του Βάσου Λυσσαρίδη, στην οποία προσκλήθηκε και μίλησε ο Ακης Τσοχατζόπουλος. Τα ίδια πρόσωπα που τίμησαν τον Λυσσσαρίδη, τρεις μέρες αργότερα, παραβρέθηκαν στο ετήσιο μνημόσυνο του Νίκου Σαμψών...
Ο ΛΥΣΣΑΡΙΔΗΣ, παρ' όλο που αποχώρησε από την ηγεσία του κόμματος, εξακολουθεί να επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις του. Ο γιατρός, που έχει δελεαστεί από την προοπτική να εκλέξει δικό του υποψήφιο, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΔΗΣΥ. Ετσι, πολύ πιθανόν να καταλήξουμε στο εξής σενάριο: Η Αριστερά να υποστηρίζει ένα υποψήφιο δεξιό, και μάλιστα γιωρκατζικό, ενώ η Δεξιά, που έχει στις τάξεις της τον κύριο όγκο του γιωρκατζικού παρακράτους και την ΕΟΚΑ Β', έναν κεντροαριστερό!
ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, λοιπόν, έχουμε το πιο ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης, το οποίο αναδείχτηκε πρώτο στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές με ποσοστό 35%. Συνεπώς, θα έλεγε κανείς ότι είναι ανύπαρκτη η απειλή της ενδυνάμωσης της Δεξιάς που έχει πανικοβάλει την Ευρώπη. Κι όμως, τα φαινόμενα απατούν. Το πιο πιθανό είναι να εκλέξουμε έναν πρόεδρο που ιδεολογικά είναι τοποθετημένος στις παρυφές της άκρας Δεξιάς, με τις ψήφους της Αριστεράς!
ΟΣΟΙ ΑΝΤΙΤΙΘΕΝΤΑΙ στην υποψηφιότητα Παπαδόπουλου προβάλλουν το επιχείρημα ότι είναι αδιανόητο για την Αριστερά να προκρίνει για πρόεδρο άτομο που έκανε καριέρα μέσα από την πολιτική της σύγκρουσης. Η προσωπική ρήξη που έχει ο Παπαδόπουλος με την άλλη πλευρά είναι τόσο βαθιά που έχει να συναντήσει Τουρκοκύπριο πολιτικό από το 1974. Η απάντηση του ΑΚΕΛ είναι πως θα υπάρξει κοινό πρόγραμμα, πως ο Παπαδόπουλος έχει αλλάξει και πως έστω και στα 70 του μπορεί να γίνει ένας προοδευτικός πρόεδρος. Προς το παρόν, το κόμμα της εργατικής τάξης θα πρέπει να κάνει ακόμη μερικά βήματα προς τα δεξιά, διότι εκείνο που προέχει είναι να εκλέξει πρόεδρο...
Μακάριος Δρουσιώτης
Ελευθεροτυπία
22/05/2002