Η πιο ελεύθερη εφημερίδα της Κύπρου εκδίδεται στα κατεχόμενα
*Το περασμένο Σάββατο το απόγευμα, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι που κατάγονται από μικτά χωριά, συναντήθηκαν για πρώτη φορά από το 1974 σε «ουδέτερο έδαφος» εντός της περιοχής της βρετανικής βάσης Δεκέλειας. Τα ονόματα των χωριών ήταν γραμμένα σε πινακίδες που ήταν τοποθετημένες σε διάφορα σημεία. Ο καθένας αναζητούσε το όνομα του δικού του χωριού και πήγαινε εκεί, σε ένα ραντεβού στα τυφλά, με την προσδοκία ότι θα συναντούσε τον παλιό γείτονα, φίλο ή συνάδελφο.
Στο παρελθόν, αυτές οι εκδηλώσεις χλευάστηκαν ως «χαζοχαρούμενες συνάξεις». Και χαρακτηρίστηκαν «επικίνδυνες», διότι... υπονομεύουν την ουσία του Κυπριακού, που είναι «πρόβλημα εισβολής και κατοχής». Καμιά ένσταση για την ουσία και τη φύση του προβλήματος. Το δικό μας, όμως, προσωπικό πρόβλημα ήταν που ταυτίζαμε τον κάθε ένα Τουρκοκύπριο με τον κατοχικό στρατό...
*Παρά τη μεγάλη ανατροπή που επήλθε το 1974 στην Κύπρο, υπάρχει ακόμη ένα ισχυρό ρεύμα μεταξύ των Τουρκοκυπρίων, που αντιλαμβάνεται ότι η συνέχιση της ύπαρξης της τουρκοκυπριακής κοινότητας είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη συνέχιση της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ενιαίου κράτους και την απαλλαγή των κατεχομένων από τις επιδράσεις που δέχεται από την Τουρκία.
Αυτό, βεβαίως, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική Ντενκτάς, ο οποίος πιστεύει ότι στην Κύπρο δεν υπάρχουν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, αλλά μόνο Ελληνες και Τούρκοι. Το μόνο κοινό στοιχείο που υπάρχει μεταξύ μας, όπως απεφάνθη κάποτε, είναι το κυπριακό γαϊδούρι! Και στην ανησυχία που εκφράζουν οι Τουρκοκύπριοι, ότι από το κύμα μετανάστευσης που υπάρχει θα εκλείψουν ως κοινότητα, απαντά: «Τούρκος φεύγει, Τούρκος έρχεται», υπονοώντας φυσικά τους έποικους που έρχονται από την Τουρκία.
*Στα σχέδια του Ντενκτάς για πλήρη εκτουρκισμό των Τουρκοκυπρίων αντιδρά με μαχητικό τρόπο το μικρό κόμμα της Πατριωτικής Ενότητας, ενώ η πολιτική αυτή επηρεάζει και τους άλλους πολιτικούς χώρους, πέραν των ακροδεξιών και των εθνικιστών. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν σίγουρα μια μικρή μειοψηφία, αλλά είναι οι μόνοι Κύπριοι που σήμερα αγωνίζονται πραγματικά ενάντια στην κατοχή. Γι' αυτούς, όχι μόνο το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής, αλλά την κατοχή την έχουν στο σβέρκο τους.
Η αντικατοχική πολιτική των διαφωνούντων Τουρκοκυπρίων εκφράζεται μέσα από την εφημερίδα «Αβρούπα» (Ευρώπη), η οποία είναι η πιο μαχητική, η πιο ελεύθερη και η πιο ασυμβίβαστη εφημερίδα που κυκλοφορεί σήμερα στην Κύπρο. Δεν υπήρξε ποτέ ελληνοκυπριακή εφημερίδα που να ήταν τόσο έντιμη με τους Τουρκοκύπριους όσο είναι η «Αβρούπα» με τους Ελληνοκύπριους.
*Οταν πρόσφατα έφθασε στην Κύπρο για παράνομη επίσκεψη ο νέος Τούρκος πρόεδρος Αχμέτ Νεντζέντ Σεζέρ, η «Αβρούπα» βγήκε με τον πηχυαίο τίτλο «Δώστε μου πίσω την πατρίδα μου», όταν τα ελληνοκυπριακά κανάλια μετέδιδαν εικόνες από την υποδοχή που του επεφύλαξε το καθεστώς με ζουρνάδες και νταούλια. Η στάση αυτή της «Αβρούπα» προκάλεσε για άλλη μια φορά την οργή του διοικητή των λεγόμενων δυνάμεων ασφαλείας, ταξίαρχου Αλί Νιχάτ Οζέιρανλι, ο οποίος κατηγόρησε την εφημερίδα και τους συντελεστές της για προδοσία.
«Δεν είναι δυνατό ένας στρατηγός που κατάγεται από το νομό Σανλιούργο της Τουρκίας να χωρίζει ποιος είναι πατριώτης και ποιος προδότης στην πατρίδα μας», απάντησε η «Αβρούπα». Για την «προδοσία» αυτή η «Αβρούπα» δικάζεται αυτές τις μέρες στα κατεχόμενα. «Για το ότι ο στρατηγός μάς κατηγόρησε ως προδότες της πατρίδας μας και οδηγούμαστε στα δικαστήρια ευθύνη φέρει το Γενικό Επιτελείο Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας και η πολιτική ηγεσία της Αγκυρας», επιμένει η εφημερίδα.
Ο στρατηγός του Αττίλα, που ξέμεινε από επιχειρήματα, ζήτησε εμμέσως τον αποκεφαλισμό της «Αβρούπα» και τη φυσική εξόντωση του αρχισυντάκτη της Σενέρ Λεβέντ. «Είναι προδότες και θα αναγκαστούν να πληρώσουν την προδοσία τους αυτή. Η προδοσία έχει το τίμημά της», είπε ο Οζεϊρανλί. Υστερα από αυτό, ο Σενέρ Λεβέντ απάντησε: «Φέρτε το δήμιο να κάνει τη δουλειά»...
*Αυτά, όμως, δεν είναι αστεία πράγματα. Δεν είναι η πρώτη φορά που το καθεστώς εκτέλεσε διαφωνούντες δημοσιογράφους για να επιβάλει το νόμο της σιωπής. Και οι συντελεστές της «Αβρούπα» το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά. Γνωρίζουν, ακόμη, ότι δεν έχουν σχεδόν καθόλου περιθώρια να αλλάξουν την κατάσταση. Συνεχίζουν, όμως, να αγωνίζονται διότι αισθάνονται ότι το οφείλουν αυτό στην κοινότητά τους και στην Κύπρο. Γι' αυτούς, μετράει ο σκοπός και όχι το αποτέλεσμα. Είναι οι τελευταίοι αληθινοί πατριώτες της Κύπρου...
Μακάριος Δρουσιώτης
Ελευθεροτυπία
05/07/2000