Μακαριος Δρουσιώτης

*Το βράδυ της 24ης Ιουλίου με πήρε στο τηλέφωνο από την Αθήνα ένας πρώην συμμαθητής μου που ζει στην Ελλάδα από το 1980. Ηταν εξοργισμένος με αυτά που μετέδιδαν τα τηλεοπτικά κανάλια από τον κήπο του προεδρικού μεγάρου, όπου δινόταν η δεξίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας για την επέτειο της Μεταπολίτευσης. Το παράπονό του ήταν πως «το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στην ψυχρή χειραψία που αντάλλαξαν ο Σημίτης με τον Χριστόδουλο» και ότι «αγνοήθηκε παντελώς η Κύπρος, η οποία θυσιάστηκε για να αποκτήσει η Ελλάδα, για πρώτη φορά στη νεότερή της ιστορία, δημοκρατικό πολίτευμα».

 

*Προσπάθησα να εξηγήσω στο συνομιλητή μου ότι, στην εποχή μας, τα ΜΜΕ ακολουθούν τους κανόνες της αγοράς και ότι εκείνο που «πουλούσε» τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν η χειραψία του Σημίτη με τον Χριστόδουλο κι όχι μια αναφορά στην Κύπρο, που εν πάση περιπτώσει έγινε από τον κ. Στεφανόπουλο και μεταδόθηκε τουλάχιστον από τη ΝΕΤ.

 

*Δεν ξέρω εάν έπεισα τον πρώην συμμαθητή μου με τα «επιχειρήματά» μου, αλλά εκείνο που έμεινε από τη συζήτηση είναι η ενδυνάμωση της αντίληψης που έχω σχηματίσει τελευταίως, ότι επανέρχεται το κλίμα καχυποψίας μεταξύ Ελλαδιτών και Κυπρίων, όπου οι Κύπριοι διακατέχονται από το αίσθημα της εγκατάλειψης και οι Ελλαδίτες του «μπελά». Ειδικά μετά το ελληνοτουρκικό φλερτ, που θυμίζει τις μυστικές διαβουλεύσεις μεταξύ Αβέρωφ και Ζορλού το 1958, δημιουργεί φοβίες ότι κάτι ψήνεται στα παρασκήνια ερήμην των ενδιαφερομένων. Υπήρξε και η γκάφα του Δημήτρη Ρέππα, ότι δεν τρέχει τίποτα στα Στροβίλια, που έδωσε την εντύπωση ότι δεν ασχολείται κανείς πια στα σοβαρά με το Κυπριακό. «Καλά, κι εσείς εκεί στο νησί, που έχετε το φίδι στον κόρφο σας, ασχολείστε;», θα διερωτηθεί κάποιος Αθηναίος. Οχι! Εδώ είναι τρισχειρότερη η κατάσταση. Αλλά εμείς βυθιζόμαστε ακόμη προς τα κάτω, ενώ εσείς εκεί, κάπου έχετε πιάσει πάτο και αρχίσατε την άνοδο.

 

*Αυτή η παλινδρόμηση στις σχέσεις Αθηνών - Λευκωσίας αποδεικνύει ότι παρά τις διακηρύξεις των πολιτικών δεν υπήρξε ποτέ ειλικρινής «εθνική συμφιλίωση» μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Κι όλες οι περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις ήταν ανειλικρινείς, διότι δεν συνοδεύονταν από τις ανάλογες αποφάσεις. Δεν μπορεί να υπάρξει λήθη και εθνική συμφιλίωση εάν δεν προηγηθεί η κάθαρση. Και στην περίπτωση της Κύπρου δεν υπάρχουν τεκμήρια που να αποδεικνύουν κάτι τέτοιο.

 

*Διάβαζα τις προάλλες σε δεύτερη ανάγνωση το βιβλίο του Ιωάννη Μπήτου «Από την Πράσινη Γραμμή στους δύο Αττίλες». Ο συγγραφέας εργαζόταν στο Γενικό Επιτελείο και ήταν υπεύθυνος του κλάδου για την Κύπρο. Λόγω της θέσης του είχε πρόσβαση στις υπηρεσιακές αναφορές που υπέβαλαν όσοι αξιωματικοί είχαν ανάμιξη ή γνώση για το πραξικόπημα της Κύπρου. Με βάση τις αναφορές αυτές κατέγραψε το παρασκήνιο που οδήγησε στο πραξικόπημα και έδωσε την ακριβή εικόνα των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στα στρατιωτικά επιτελεία εκείνο τον καταραμένο Ιούλιο. Συνολικά 400 αξιωματικοί είχαν γνώση ή διαδραμάτισαν κάποιον άμεσο ή έμμεσο ρόλο στη διαμόρφωση των γεγονότων! Τόσο μεγάλο ήταν το μέγεθος της διάβρωσης στον ελληνικό στρατό. Κι από τους 400 αυτούς αξιωματικούς τιμωρήθηκε μόνο ένας: ο αντισυνταγματάρχης Γρηγόρης Λαμπρινός, διοικητής της επιλαρχίας αρμάτων που έλαβαν μέρος στο πραξικόπημα. Οχι όμως για τη δράση του, αλλά επειδή έκλεψε ένα κειμήλιο από την Αρχιεπισκοπή και αποπειράθηκε να το μεταφέρει λαθραία στην Ελλάδα. Το βρήκαν οι τελωνειακοί υπάλληλοι στον Πειραιά και το κατάσχεσαν, ενώ ο ίδιος διώχθηκε ποινικώς για κλοπή. Εντάξει, καλώς έπραξε η Δικαιοσύνη, αλλά ένα κειμήλιο, όσο μεγάλη αξία κι αν έχει, είναι ένα τίποτα μπροστά στην εθνική τραγωδία της Κύπρου.

 

*Τι έχουν πάθει όλοι αυτοί οι αξιωματικοί, που κατέλυσαν τη δημοκρατία στην Κύπρο και άνοιξαν τις πόρτες στον «Αττίλα»; Απολύτως τίποτα! Η ελληνική πολιτεία τούς έχει καλύψει πλήρως. Ούτε καν όλη την αλήθεια δεν μας επιτρέπει να μάθουμε, αφού 26 χρόνια μετά, οι καταθέσεις αυτές είναι εθνικό απόρρητο. Κανένας δεν καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία. Πήραν όλοι τις προαγωγές που εδικαιούντο και ενδεχομένως η άρτια οργάνωση του πραξικοπήματος να μέτρησε στα προσόντα τους.

 

*Συνεπώς, ίσως να έχει κάποιο δίκιο ο πρώην συμμαθητής μου όταν εξοργίζεται επειδή «υποβαθμίζεται το Κυπριακό», αλλά είναι αφέλεια να νομίζει πως με το να γίνονται δηλώσεις για την Κύπρο και να μεταδίδονται από την τηλεόραση θα λύσουμε το πρόβλημά μας. Αν δεν αγγίξουμε το πρόβλημα και δεν ξεσκεπάσουμε όλες τις αλήθειες, αναλαμβάνοντας ο καθένας τις ευθύνες του, δεν πρόκειται να ηρεμήσουμε. Η Κύπρος για πάντα θα κλαψουρίζει για την «εγκατάλειψη» της Ελλάδας και η Ελλάδα δεν θα απελευθερώσει ποτέ το σβέρκο της από τον «μπελά» της Κύπρου.

Μακάριος Δρουσιώτης

Ελευθεροτυπία

02/08/2000