Μακαριος Δρουσιώτης

Στα κατεχόμενα υπάρχουν τρεις πυλώνες εξουσίας:

1. Ο τουρκικός στρατός που είναι ο ισχυρότερος και ελέγχει την κατάσταση με τη φυσική του παρουσία.

2. Η τουρκική κυβέρνηση που είναι ο οικονομικός αιμοδότης του καθεστώτος.

3. Η "κυβέρνηση" που ασκεί την εξουσία.

 

Για τριάντα χρόνια αυτοί οι τρεις πυλώνες ήταν ενωμένοι μεταξύ τους και εξέφραζαν την κοινή θέση ότι το Κυπριακό λύθηκε το 1974. Όλο αυτό το διάστημα, ο στρατός διατηρούσε τη δεσπόζουσα θέση του στην τουρκική πολιτική σκηνή και επέβαλλε τις απόψεις του στην εκάστοτε τουρκική κυβέρνηση που ήξερε τα όριά της. Από το 1960 μέχρι σήμερα έγιναν στην Τουρκία τέσσερα πραξικοπήματα. Στην Κύπρο, ο Ραούφ Ντενκτάς, ως μέρος του στρατοκρατικού κατεστημένου, συνέβαλε στη διατήρηση της άκαμπτης πολιτικής στο Κυπριακό.

 

Αυτή η μονολιθικότητα του τουρκικού καθεστώτος διαταράχθηκε με την άνοδο του Ταγίπ Ερντογάν στην εξουσία και την προσήλωσή του στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Τουρκίας. Η Δύση, που για μισό αιώνα ήταν σε στενή συμμαχία με το στρατό στο πνεύμα του Ψυχρού Πολέμου, αναθεώρησε τη στρατηγική της για την Τουρκία. Σήμερα, τα συμφέροντα της Δύσης εξυπηρετούνται καλύτερα με τον εκδημοκρατισμό της χώρας και την ένταξή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Αυτή είναι και η αιτία των θεαματικών αλλαγών που συντελούνται σήμερα στην Τουρκία κι αυτός ήταν ο λόγος που ο διεθνής παράγοντας επέτρεψε την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., με άλυτο το πρόβλημά της.

 

Η κυπριακή ηγεσία φαίνεται ότι δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί αυτές τις αλλαγές και με μια υπεραπλουστευμένη λογική τις ερμηνεύει σαν μια επικοινωνιακή τακτική ενός καθεστώτος που δεν πρόκειται ν' αλλάξει ποτέ. Όλος ο σοβαρός διεθνής τύπος συμφωνεί ότι ο Ερντογάν βρίσκεται σε ρήξη με το στρατό διότι οι μεταρρυθμίσεις που συμβαίνουν στην Τουρκία του αφαιρούν εξουσίες. Μόνο στην Κύπρο βλέπουμε τα πάντα σαν επικοινωνιακά παιχνίδια.

 

Ο παγιωμένος ρόλος του τουρκικού στρατού σε μια φοβική κοινωνία δεν είναι εύκολο ν' αλλάξει. Διατηρώντας την επιρροή τους στην Κύπρο, οι Τούρκοι στρατηγοί υπερασπίζονται την τιμή και την αξιοπρέπειά τους. Η Κύπρος είναι ο εχθρός που χρειάζονται για να συντηρούν την εξουσία τους. Τυχόν επίλυση του Κυπριακού θα είναι μια μεγάλη ήττα του στρατοκρατικού κατεστημένου που αντιστέκεται.

 

Από την άλλη, οι αλλαγές που συντελούνται στην Τουρκία ενίσχυσαν την επιρροή των Τουρκοκυπρίων στην άσκηση πολιτικής στο Κυπριακό. Κατεδαφίζοντας τη γέφυρα, ο Ταλάτ προσπάθησε να ωθήσει τα πράγματα ένα βήμα παρά κάτω και εισέπραξε την αντίδραση του αρχηγού του γενικού επιτελείου. Εμείς, ως ελληνοκυπριακή κοινότητα, που διατεινόμαστε, υποκριτικά κατά την άποψή μου, ότι επιθυμούμε τη λύση και τη συμφιλίωση, με ποιον είμαστε σ' αυτή την αντιπαράθεση; Με τον Ταλάτ ή τον Μπουγιουκανίτ; Λοιπόν, έχουμε πάρει θέση, σαφή και ξεκάθαρη: με τον τουρκικό στρατό.

 

Μόνο ο Νίκος Αναστασιάδης είχε τη διορατικότητα να δει την προοπτική και προσπάθησε να στηρίξει τον Ταλάτ. Δώσανε όλοι απάνω του να τον κατασπαράξουν, με το ΑΚΕΛ, το πάλαι ποτέ κόμμα της συμφιλίωσης και της επανένωσης να διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς τον εθνικισμό και να καλλιεργεί υπόγεια την ιδεολογία της διχοτόμησης.

Μακάριος Δρουσιώτης

Πολίτης

14/01/2007