Ζητείται Έλληνας ηθοποιός με συνείδηση
Το αίτημα να αξιοποιηθεί πολιτικά η δήλωση του Αττίλα Ολγκάτς είναι πια καθολικό. Η Κυβέρνηση ανακοίνωσε ήδη ότι θα θέσει το ζήτημα στην Επιτροπή Μονίμων Αντιπροσώπων του Συμβουλίου της Ευρώπης, επιδιώκοντας την καταδίκη της Τουρκίας για έγκλημα πολέμου. Για άλλη μία φορά μας καθοδηγεί το συναίσθημα και τρέφουμε ψευδαισθήσεις.
Ας θεωρήσουμε ότι η ιστορία που περιέγραψε ο Ολγκάτς είναι πραγματική. Πέρα από το συγκλονισμό που προκαλεί, τίποτα περισσότερο δεν προσθέτει στα ήδη γνωστά. Η εισβολή από μόνη της, το εθνικό ξεκαθάρισμα και ο εποικισμός δεν ήταν εγκλήματα πολέμου; Κι άμα δεν καταφέραμε με αυτά να καταδικάσουμε αποτελεσματικά την Τουρκία το '70 και το '80, όταν οι πρόσφυγες ήταν ακόμη στα αντίσκηνα, θα το πετύχουμε τώρα που την έχουμε ξεπλύνει με τους άτσαλους χειρισμούς του 2004;
Υπάρχει ήδη η καταδίκη της Τουρκίας στην τέταρτη διακρατική προσφυγή της Κύπρου στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Πριν από μερικούς μήνες τα μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης έδωσαν στην Τουρκία περισσότερες ψήφους απ' ό,τι στην Αυστρία, για να εκλεγεί στο Σ. Ασφαλείας. Όταν επικαλούμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα θα πρέπει να έχουμε βαθιά πίστη σε αυτά. Δεν μπορεί να τα επικαλούμαστε υστερικά όταν νομίζουμε ότι μας συμφέρει πολιτικά και να μην υπάρχουν ως αξία όταν αφορούν τον άλλο.
Για παράδειγμα, τον Αύγουστο του 1974 ξεκληρίστηκαν τρία ολόκληρα χωριά από την ΕΟΚΑ Β. Μετά την εκτέλεση όλου του αντρικού πληθυσμού της Τόχνης έγινε δεκτή η πρώτη οργανωμένη μετακίνηση των χηρών και των ορφανών στο Βορρά για ανθρωπιστικούς λόγους. Πόσοι ζήτησαν την καταδίκη αυτών των εγκληματιών; Γιατί αυτή η κοινωνία που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα συγκάλυψε τους φονιάδες απλώς και μόνο επειδή μιλούσαν ελληνικά και τα θύματά τους τουρκικά; Δεν είναι αυτό υποκρισία και ρατσισμός;
Στη λίστα των Τουρκοκυπρίων αγνοουμένων περιλαμβάνονται συνολικά 500 ονόματα, μεταξύ των οποίων και παιδιά τριών και τεσσάρων χρόνων. Δημοσιεύτηκε στην επίσημη εφημερίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στις 12 Μαΐου 2003. Περίπου οι μισοί απήχθησαν και δολοφονήθηκαν την περίοδο 1963-1967. Μεταξύ αυτών είναι και τα ονόματα των 32 Τουρκοκυπρίων που χάθηκαν στην Αμμόχωστο μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου 1964. Πρόκειται για ανυποψίαστους πολίτες που δολοφονήθηκαν ως αντίποινα για το σκοτωμό δύο Ελλήνων αξιωματικών και ενός Κύπριου αστυνομικού, οι οποίοι εισήλθαν ένοπλοι και με πολιτική περιβολή στον τουρκικό θύλακα της Αμμοχώστου και συνεπλάκησαν με Τουρκοκύπριους.
Σε έκθεσή του για τα γεγονότα, ο τότε γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Ου Θαντ ήταν αρκούντως επικριτικός για την αδράνεια που επέδειξε το κυπριακό κράτος. "Κανένα μέτρο δεν έχει ληφθεί για να οδηγηθούν οι ένοχοι στη δικαιοσύνη", ανέφερε. "Παρά τα επανειλημμένα μηνύματα από την ΟΥΝΦΙΚΥΠ, προς όλα τα επίπεδα, περιλαμβανομένης επιστολής στον Πρόεδρο, για την ανακάλυψη των εξαφανισμένων ή των σορών τους δεν υπήρξε η παραμικρή πρόοδος για τον εντοπισμό τους", γράφει στην ίδια έκθεση. Μια ομάδα από αυτούς φούσκωναν σ' ένα πηγάδι για 44 χρόνια και βρέθηκαν τον περασμένο χρόνο στο Παραλίμνι, ύστερα από εκταφή που έκανε η ΔΕΑ.
Πολλοί διερωτώνται, "γιατί εγείρετε το ζήτημα των Τουρκοκυπρίων θυμάτων τώρα που η Τουρκία είναι στο σκαμνί λόγω της ομολογίας Ολκάτς"; Κατά πρώτον, στη συνείδησή μας όλοι οι Κύπριοι είναι ίσοι, ανεξαρτήτως σε ποια κοινότητα ανήκουν. Κατά δεύτερο, και ουσιωδέστερο, πιστεύουμε ότι θα βρούμε τη λύτρωση μέσα από την κάθαρση και όχι στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Αν βγήκε κάτι το θετικό από αυτή την ιστορία ήταν το σοκ στην ίδια την τουρκική κοινή γνώμη, ότι η "ειρηνευτική επιχείρηση" του 1974 ήταν ένας πόλεμος με όλες τις ακρότητες και βαρβαρότητες που τον συνοδεύουν. Αν θα υπάρξει ελπίδα για τη συμφιλίωση, αυτός ο διάλογος πρέπει να γίνει. Αν δεν βιώσουμε όλοι το σοκ της αλήθειας, αν δεν μιλήσουμε ελεύθερα μεταξύ μας, αν δεν παραδεχτούμε τα λάθη μας και τις ακρότητές μας, αν δεν κατανοήσουμε τον πόνο του άλλου δεν θα βρούμε ποτέ το δρόμο προς τη λύτρωση. Θα παραμείνουμε εσαεί μίζεροι, θα κλαίμε τη μοίρα μας και θα καταριόμαστε τους... ξένους που μας μισούν και μας υπονομεύουν και θα δοξάζουμε αφειδώλευτα τους ήρωές μας.
Ζητείται, λοιπόν, κι ένας Έλληνας ηθοποιός με συνείδηση...
Μακάριος Δρουσιώτης
Πολίτης
31/01/2009