Δύο απόπειρες και μία δολοφονία
Κόλαφος στις χοντρές παρειές των ψευδολογιών
Πυκνογραμμένο. Τεκμηριωμένο. Ερευνητικά και ιστορικά άψογο. Διαβάζεται σαν μυθιστόρημα. Κόλαφος στις χοντρές παρειές των ψευδολογιών με τις οποίες μεγαλώσαμε. Ο Μακάριος Δρουσιώτης, με απόλυτο σεβασμό στα γεγονότα αλλά και με θρησκευτική προσήλωση στο ιστορικό γίγνεσθαι, φέρνει στο φως, απομυθοποιημένη, μια από τις πολλές κρίσιμες περιόδους του τελευταίου μισού αιώνα. Τότε που το παρόν και το μέλλον της Κύπρου κρέμονταν από μια κλωστή. Πότε λόγω εξωτερικών επεμβάσεων, και πότε λόγω της κοντόφθαλμης πολιτικής που ακολουθούσαμε. Πολιτικής που σημαδεύτηκε από καλογυαλισμένες αντιζηλίες, οι περισσότερες των οποίων προωθούνταν με βιαιότητες και με δολοφονίες - βιολογικές και συνειδησιακές. Όλοι, μα όλοι, διεκδικούσαν το αλάθητο του Πάπα. Λυκοφιλίες, υποκρισίες, φαρισαϊσμοί και, στο επίκεντρο, η χαώδης απόσταση ανάμεσα στο εφικτό και στο ευκταίο. Εθνικοί πόθοι που δεν λάμβαναν υπόψη σκληρά, και αποκαρδιωτικά δεδομένα, ούτε καν τις προθέσεις της Τουρκίας που θεωρούσαμε ότι δεν μπορούσε να τα βάλει με την πολιτική μας σοφία (ή μήπως μωρία;) και τη στρατιωτική μας υπεροπλία. Όταν, φυσικά, δεν παίρναμε όρκο ότι μπλοφάρει.
Ο Μακάριος Δρουσιώτης, με την παραδοσιακή πλέον εγκυρότητά του, καταγράφει με τις Δύο απόπειρες και μια δολοφονία το παρασκήνιο που οργίαζε. Τον ύποπτο ρόλο του Γιωρκάτζη, τους αδικαιολόγητους ενθουσιασμούς του Γρίβα, την απουσία διορατικότητας εκ μέρους του Μακάριου, τη διελκυστίνδα που παιζόταν στην Ελλάδα, αφενός ο Παπαδόπουλος και η ομάδα του αφετέρου ο Ιωαννίδης και η φατρία του, τις σχεδόν ταχυδακτυλουργικές μεταμορφώσεις του Πουλίτσα και του Παπαποστόλου, το μέλλον μας που, στην πραγματικότητα, παιζόταν στα ζάρια και γενικώς τη βουλιμική όρεξη για εξουσία, στο όνομα της Ελλάδας, της Ένωσης, της εθνικής καθαρότητας. Κι όλα αυτά όταν, την ίδια ώρα, οι τουρκοκύπριοι και, πρωτίστως, η Άγκυρα αποφάσιζε να χορέψει, χρησιμοποιώντας ως σκιάχτρο την υπεροπλία της η οποία, στη δική της περίπτωση, ήταν αληθινή, και όχι αποκύημα φαντασίας, όπως συνέβαινε με την πλευρά μας. Μοιραία, λοιπόν, και αφού η Κοφίνου αποδείχτηκε λυδία λίθος, η Ελληνική Μεραρχία εγκαταλείπει το νησί αφήνοντας, έτσι, την Κύπρο ανυπεράσπιστη και απροστάτευτη στο στόμα του λύκου. Εάν διαβάσει προσεκτικά ο αναγνώστης της λεπτομέρειες της μάχης της Κοφίνου, την παντελή απουσία νουσιμάδας, ακόμα και την παιδαριώδη αντιμετώπιση των τουρκικών απειλών, θα καταλήξει, χωρίς δυσκολία, στο συμπέρασμα ότι, ακόμα και αν οι ξένοι επιθυμούσαν τη διχοτόμηση, δίχως τα δικά μας λάθη, ενίοτε εγκληματικά, ενδεχομένως να μην βρισκόμασταν στη σημερινή τραγική θέση. Η συνεννόηση Λευκωσίας-Αθηνών υπήρξε τραγελαφική και απλώς για το θεαθήναι, ο Μακάριος πολεμούσε τον Γρίβα και ο Γρίβας πολεμούσε τον Μακάριο, ο Γιωρκάτζης που είχε άριστες σχέσεις με τη Χούντα βοήθησε, θεωρητικά και πρακτικά, κι άντε να βγάλεις νόημα, τον Αλέκο Παναγούλη να επιχειρήσει τη φυσική εξόντωση του Παπαδόπουλου.
Ειλικρινά, δεν χορταίνεις να διαβάζεις τη ροή της αφήγησης και τη χρονολογική σειρά των γεγονότων. Ο συγγραφέας και ερευνητής, με πληθώρα πηγών, μελετημένος όσο ελάχιστοι στο χώρο του Ελληνισμού, καταδύεται στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των λαθών μας. Θέλαμε και Ανεξαρτησία και Ένωση, κυνηγούσαμε δύο στόχους ταυτόχρονα, λέγαμε στο λαό όσα χαίδευαν τα αυτιά του, μπαίναμε σε περιπέτειες δίχως επίγνωση των κινδύνων, πιστεύαμε συνεχώς, σε κατάσταση ύπνωσης, ότι όλο και κάποια υπερδύναμη θα απέτρεπε την εισβολή στο νησί. Και, ναι, δεν υποστηρίζω ότι οι τουρκοκύπριοι ήταν άγιοι, ούτε ότι η Άγκυρα ήταν αγγελούδι. Αλλά, τέρμα πια με τις εμμονές μας. Η τραγωδία της Κύπρου έχει βαθιές ρίζες. Είναι εύκολο να φορτώνεις τα πάντα στους εχθρούς του Έθνους, μόνο που αυτό δεν είναι Ιστορία. Ιστορία είναι η έντιμη και απροκατάληπτη έρευνα και ανάλυση, προπάντων η ντοκουμενταρισμένη έρευνα και ανάλυση, και επ’ αυτού ο Μακάριος Δρουσιώτης είναι άξιος συγχαρητηρίων. Και, ευτυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαθηλώνει τις εθνοκεντρικές μας νευρώσεις.
*Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αλφάδι, και μπορείτε να το βρείτε στα βιβλιοπωλεία.
Εφημερίδα "Αλήθεια"
Γράφει ο Ανδρέας Κούνιος
19/06/2009