Μακαριος Δρουσιώτης

Μια ανακοίνωση που μπορούσε να εκδοθεί για την πρόοδο στις συνομιλίες έγινε ένα δεύτερο Κυπριακό. Οι δύο ηγέτες έχουν συμφωνήσει σε δύσκολα ζητήματα που ήταν ανεπίλυτα από καταβολής Κυπριακού, αλλά το βρήκαν τόσο δύσκολο πώς να το πουν στον κόσμο!

 

Θα ήταν ενδιαφέρον να διαβάζαμε τις αναφορές των ξένων διπλωματικών αποστολών στις κυβερνήσεις τους για τη «συζήτηση» που διεξάγεται αν είναι κοινό ανακοινωθέν ή κοινή δήλωση ή ενδιάμεση συμφωνία. Πώς μεταφέρουν στη διπλωματική γλώσσα τα παιδιάστικα καμώματά μας, συζητώντας περί όνου σκιάς.

 

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας είναι εκλεγμένος πρόεδρος και έχει την ευθύνη για τις συνομιλίες. Όπως όλοι οι προκάτοχοι του, δεν ενημερώνει λεπτομερώς τα κόμματα για το τι κάνει. Μια γενική ενημέρωση της πολιτικής ηγεσίας θα ήταν χρήσιμη, όμως με τον τρόπο που ενεργεί το Εθνικό Συμβούλιο τα λιγότερα που συζητούνται εκεί, το καλύτερο για τις συνομιλίες.

 

 

 

Για το ζήτημα του ανακοινωθέντος, η ευθύνη ήταν ευθύς εξαρχής στον Πρόεδρο. Αυτός που διαπραγματεύτηκε και ξέρει τι συμφώνησε, αυτός έπρεπε να κρίνει αν θα εκδοθεί ανακοινωθέν και να αποφασίσει το περιεχόμενό του. Θα έπρεπε να το ξέρει πως με την παραπομπή του ζητήματος στο Εθνικό Συμβούλιο θα περιέπλεκε έτσι κι αλλιώς την κατάσταση. Τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει από το Εθνικό Συμβούλιο; Θετική γνώμη από το ΔΗΚΟ, την ΕΔΕΚ και τα κομματίδια του 2% που ΔΕΝ συμφώνησαν ποτέ και σε τίποτα μέχρι σήμερα; Τελικά, αυτό που έγινε την περασμένη Τρίτη ήταν το σωστό. Εκδόθηκε μια γενική κοινή δήλωση και αφέθηκε στους ηγέτες να μιλήσουν στις κοινότητές τους για την πρόοδο που έγινε στις συνομιλίες.

 

Στις προεδρικές εκλογές εκλέγουμε πρόεδρο, όχι Εθνικό Συμβούλιο. Αυτό το Σώμα που δημιουργήθηκε το 1975 σε άλλες εποχές, υπό άλλες συγκυρίες και σε άλλες συνθήκες δεν έχει τίποτα να προσθέσει στον πολιτικό προβληματισμό. Είναι ένα Σώμα που έχει εκφυλιστεί και παράγει μόνο άρνηση και εντάσεις.

 

Οι σύγχρονες δημοκρατίες έχουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Η μεν κυβερνά, η δε ελέγχει. Τα υπόλοιπα κόμματα έχουν πιο περιορισμένο ρόλο, είναι στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, διότι εκεί τα τοποθετεί ο κυρίαρχος λαός με την ψήφο του. Μόνο στην Κύπρο το πολιτικό περιθώριο εξισώνεται με τους πρωταγωνιστές του πολιτικού παιχνιδιού. Αυτή η εξισωτική ανωμαλία της πλειοψηφίας με το σχεδόν τίποτα, έχει τις καταβολές της στην ισότιμη συμμετοχή στο Εθνικό Συμβούλιο.

 

Μια μίνιμουμ συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων είναι απαραίτητη. Όμως, από όσα βλέπουμε και τα όσα ακούμε καθημερινά, αν υπάρχει περιθώριο πολιτικής συνεννόησης στο Κυπριακό είναι μόνο μεταξύ του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ. Και ο χειρότερος τρόπος και τόπος να επιτευχθεί αυτό είναι στο Εθνικό Συμβούλιο.

 

Είναι γεγονός ότι το ΑΚΕΛ έχει μια φοβία να συνεννοηθεί με τον ΔΗΣΥ και εντάσσει την όποια συνεργασία στα πλαίσια του Εθνικού Συμβουλίου. Αυτό ισοδυναμεί με άρνηση της στήριξης. Ο Νίκος Αναστασιάδης έχει ένα δίκαιο: Για δύο χρόνια πρόσφερε εν λευκώ την υποστήριξή του στον Πρόεδρο, για να εισπράξει την παγερή αδιαφορία του ΑΚΕΛ που φλέρταρε το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ, παρόλο που αυτά τα κόμματα δεν στήριξαν ούτε μια από τις αποφάσεις του Προέδρου Χριστόφια στο Κυπριακό.

 

Από την άλλη, ο ΔΗΣΥ αντιλαμβάνεται τώρα την αδυναμία στην οποία βρίσκεται ο Χριστόφιας και μεγιστοποιεί την πίεση, εντείνοντας την κριτική του, χρησιμοποιώντας και αυτός ως όχημα τον απαξιωμένο θεσμό του Εθνικού Συμβουλίου, το οποίο θα πρέπει να ενημερώνεται και να συναποφασίζει.

 

Η κατάσταση στο Κυπριακό είναι πολύ οριακή και δεν υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για τακτικισμούς και μικροπολιτικές. Αν τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να βρουν τους τρόπους για μια μίνιμουμ εθνική συνεννόηση σε αυτή την ιστορική καμπή, όπου το 70% του Κυπριακού είναι για πρώτη φορά συμφωνημένο, είμαστε ως λαός άξιοι της τύχης μας.

 

Εάν δεν υπάρχει ο τρόπος για συνεννόηση μεταξύ ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, ποιος ο λόγος να διεξάγονται συνομιλίες για ένα κοινό κράτος με τους Τούρκους; Θα πάρουν, επιτέλους, τα μεγάλα κόμματα τα ηνία στα χέρια τους ή θα συνεχίσουν να είναι υποχείρια των μικρομεσαίων για να δίνουν εσαεί και εναλλάξ μαζί τους τον αγώνα του «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ΄ναι»;

Μακάριος Δρουσιώτης

Πολίτης

03/04/2010