Εφιάλτης, η γραμμή που μοιάζει με φίδι
| «Οταν δω γραμμή σε κάποιο χάρτη νομίζω πως είναι ποταμός. Αλλά αυτές τι είναι; Τι πράγματα είναι αυτές οι καμπύλες γραμμές που απλώνονται στο χάρτη μας σαν φίδι;» Σενέρ Λεβέντ, «Πολίτης», 01/12/2002 |
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ήταν αδιανόητο να διαβάσει κανείς την άποψη ενός Τουρκοκύπριου σε ελληνόφωνη εφημερίδα της Κύπρου και αντιστρόφως. Ο απέναντι ήταν πάντοτε εξ ορισμού εχθρός. Ποτέ οι Κύπριοι (τουλάχιστον από το 1960 και μετά) δεν έκατσαν να μιλήσουν με ειλικρίνεια ο ένας στον άλλον. Ηταν πάντα προσκολλημένοι στις επίσημες γραμμές των ηγεσιών τους. Τώρα, ύστερα από μισό αιώνα συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων, κάτι άρχισε να αλλάζει. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας έγινε μια κοινή δημοσκόπηση από τις εφημερίδες «Πολίτης» και «Ορτάμ», με το ίδιο ερωτηματολόγιο για το Κυπριακό, με αφορμή την υποβολή του σχεδίου Ανάν. Είναι επίσης εντυπωσιακό ότι για πρώτη φορά υπήρχαν σε κυριακάτικη έκδοση εφημερίδας δύο άρθρα Τουρκοκυπρίων για τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Από τη δημοσκόπηση αυτή προκύπτουν ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως για παράδειγμα το ψηλό ποσοστό αποδοχής των Τουρκοκυπρίων ως ισότιμων πολιτών από τους Ελληνοκύπριους, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να τους αποδεχτούν να ζήσουν μαζί τους. Αντιθέτως, οι Τουρκοκύπριοι, αν και επιθυμούν την ειρήνη, θέλουν πολύ περισσότερο τη λύση, θα προτιμούσαν να ζουν χώρια. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της φοβερής προπαγάνδας που παράγει το καθεστώς Ντενκτάς στα κατεχόμενα, που πέρασε το μήνυμα ότι την ημέρα που θα πέσει το τείχος οι Ελληνοκύπριοι θα ορμήσουν κατά πάνω τους για να τους σφαγιάσουν.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αυτού του τύπου η προπαγάνδα είναι τόσο ισχυρή που έχει περάσει και στην ελληνοκυπριακή πλευρά και κυρίως στην Αθήνα, όπου ορισμένοι, με μια αφελή και επιφανειακή προσέγγιση της Ιστορίας, παρουσιάζουν τους Ελληνοκύπριους περίπου αιμοβόρους, που το 1963 κατακρεούργησαν τους Τουρκοκύπριους και προκάλεσαν την τουρκική εισβολή. Είναι αλήθεια ότι οι Ελληνες και οι Τούρκοι της Κύπρου έζησαν σε απόσταση τα τελευταία 50 χρόνια κι αυτό οφείλεται στις επιλογές των Ελληνοκυπρίων που δημιούργησαν πρόσφορο έδαφος στους Τούρκους εθνικιστές να μαντρώσουν τους Τουρκοκύπριους και να τους χρησιμοποιήσουν για να επιβάλουν τη δική τους διχαστική πολιτική. Δεν είναι όμως αλήθεια ότι οι Ελληνοκύπριοι σφάξαμε τους Τουρκοκύπριους το 1963. Αυτό είναι ένα τερατώδες ψέμα. Στην πραγματικότητα, ως κοινωνία, δεν ρίξαμε ούτε μια πέτρα ο ένας στον άλλο.
ΒΕΒΑΙΩΣ ΥΠΗΡΞΑΝ ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους άνθρωποι που έκαναν εγκλήματα με θύματα Τουρκοκύπριους. Αλλά αυτοί είναι μια χούφτα άνθρωποι και τα θύματά τους μερικές δεκάδες, κυρίως άμαχοι, πολίτες. Κι αν υπάρχει μια ευθύνη είναι που τα εγκλήματα αυτά συγκαλύφθηκαν από την πολιτεία και τα κληρονομήσαμε οι νεότεροι σαν κατάρα που μας κατατρύχει. Αυτά όμως τα εγκλήματα δεν μπορούν να συγκριθούν με την τουρκική επιδρομή του 1974, το εθνικό ξεκαθάρισμα, τις βιαιότητες και τα εγκλήματα του τουρκικού στρατού και των Τουρκοκυπρίων εθνικιστών της ΤΜΤ. Ακόμη, η εισβολή του 1974 λανθασμένα αποδίδεται στα γεγονότα του 1963. Διότι από το 1968 έως το 1974 στην Κύπρο δεν έσπασε μύτη Τούρκου.
ΟΠΩΣ ΕΓΡΑΨΕ ο φίλος μου Αρίφ Ταχσίν, οι Ελληνες και οι Τούρκοι της Κύπρου υπήρξαμε η πρώτη ύλη του ελληνικού και του τουρκικού εθνικισμού. Συνωμοσίες υπήρχαν και θα υπάρχουν για όσο καιρό υπάρχει κόσμος και γεωπολιτικά συμφέροντα. Ομως χωρίς εμάς, χωρίς την πρώτη ύλη, δεν θα μπορούσε να οικοδομηθεί αυτό το τερατούργημα. Γι' αυτό και σήμερα, αν υπάρξει λύση, η βιωσιμότητά της δεν θα εξαρτηθεί τόσο από τις πρόνοιες της συμφωνίας όσο από την καλή μας θέληση. Μόνο όταν η κοινωνία συμμαχήσει, αυτή η γραμμή που μοιάζει με φίδι -κατά τον Σενέρ Λεβέντ- θα πάψει να είναι εφιάλτης.
Μακάριος Δρουσιώτης
Ελευθεροτυπία
04/12/2002