Τέλος εποχής για το "όχι"
Τα αποτελέσματα των χθεσινών βουλευτικών εκλογών ήταν η ληξιαρχική πράξη του τέλους της καπηλείας του "όχι" του 2004 ως πολιτικής παρακαταθήκης την οποία διεκδικούσαν όλα τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου. Το 2004, υπό συγκεκριμένες συνθήκες και συγκυρίες, τρεις στους τέσσερις πολίτες καταψήφισαν το σχέδιο λύσης του Κυπριακού. Ούτε η τότε κυβέρνηση, ούτε οι επικοινωνιολόγοι τους, ούτε τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου ανέγνωσαν σωστά εκείνο το αποτέλεσμα. Αντιθέτως, θεωρούσαν πως το 76% ήταν μια αστείρευτη πηγή πολιτικής εκμετάλλευσης και για ορισμένους λόγος ύπαρξης.
Το "όχι" του 2004 ήταν μια στιγμιαία πολιτική πράξη. Ήταν η διέξοδος στον κόσμο για να μπορέσει να σκεφτεί ξανά, μέσα σ' εκείνο το νοσηρό κλίμα που είχε δημιουργηθεί. Ήταν μια πράξη που για τους πολλούς στόχευε προς το μέλλον, για κάτι καλύτερο, για περισσότερες δυνατότητες και καλύτερες προοπτικές εντός της ΕΕ.
Τελικά, αντί το "όχι" να αποτελέσει σταθμό για το μέλλον, έγινε σημείο αναφοράς για το παρελθόν. Αντί προοπτική έγινε στασιμότητα. Στις προεδρικές εκλογές του 2008 ο τέως Πρόεδρος οικοδόμησε όλη του την εκστρατεία στο "όχι", λέγοντας στον κόσμο τι έγινε στο παρελθόν, όχι τι θα έφερνε το μέλλον.
Παρά το πάθημα του 2008, τέσσερα κόμματα ταύτισαν την ύπαρξή τους με το "όχι". Το ΔΗΚΟ διασώθηκε από τον καταποντισμό για τους ίδιους λόγους που διασώζεται από το 1976 μέχρι σήμερα: Είναι ένα κόμμα πελατειακό με σταθερή πελατεία. Τα τρία άλλα κόμματα που επένδυσαν στο δημοψήφισμα δεν αποκόμισαν κανένα όφελος από το αποτέλεσμά του. Η ΕΔΕΚ, ως σοσιαλιστικό κόμμα, αντί να εισπράξει τους δυσαρεστημένους ΑΚΕΛικούς έγινε το ίδιο ο εκφραστής του αρνητισμού. Το ΕΥΡΩΚΟ που ιδρύθηκε για να εκφράσει το "όχι" έδωσε χθες την τελευταία του ίσως εκλογική μάχη, καθώς δεν έπεισε ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα που ονομάζεται ευρωπαϊκή λύση. Και οι Οικολόγοι, αντί να σταθούν στα σύγχρονα προβλήματα σε μια ευνοϊκή για τους ίδιους εποχή, επέλεξαν τον συγκαλυμμένο εθνικισμό και μόλις που εξασφάλισαν το όριο για μια έδρα στη Βουλή.
Το ΑΚΕΛ, το οποίο με σκαμπανεβάσματα και με μισόλογα είναι γεγονός, συντηρεί τη ρητορική της λύσης, αύξησε τα ποσοστά του, αν και μείωσε τους ψηφοφόρους του. Ο ΔΗΣΥ, ο οποίος ως κόμμα πήρε καθαρή θέση το 2004 και πολλοί προδίκασαν το τέλος του, ανέκαμψε και είναι σήμερα το πρώτο κόμμα.
Το μήνυμα της κάλπης είναι πως το "όχι" και οι παρακαταθήκες του δεν έχουν σήμερα πλειοψηφικό ακροατήριο. Ενόψει και των εξελίξεων που αναμένονται είναι θλιβερό τα δύο μεγάλα κόμματα να άγονται και να φέρονται από τις ηγεσίες περιθωριακών κομματικών σχηματισμών. Είναι η ώρα το ΑΚΕΛ, αν θέλει πραγματικά να λύσει το Κυπριακό, να κάνει ανοίγματα στον ΔΗΣΥ. Εκτός κι αν η ιστορική αποστολή του εξαντλείται στο να μοιράζεται την εξουσία με το ΔΗΚΟ.
Μακάριος Δρουσιώτης
24/05/2011