Οι παπάδες επέβαλαν την εκ περιτροπής
Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, ο οποίος «εξελέγη» με το 8% και είναι διά βίου ο νούμερο δύο αξιωματούχος στο πρωτόκολλο της Κυπριακής Δημοκρατίας, διακήρυξε τις προάλλες ότι δεν μπορεί να γίνει αποδεχτό το 18% να προεδρεύει εκ περιτροπής με το 82%. Οι τελευταίοι που πρέπει να διαμαρτύρονται για την εξίσωση της μειονότητας με την πλειονότητα είναι οι παπάδες. Είναι δικό τους επίτευγμα η διζωνική ομοσπονδία και η πολιτική ισότητα, παράγωγο της οποίας είναι και η εκ περιτροπής προεδρία.
Η διζωνική ομοσπονδία δεν έπεσε από τον ουρανό, είναι το απότοκο των συσσωρευμένων λαθών και των επιλογών της ελεγχόμενης από την Εκκλησία ηγεσίας των Ελληνοκυπρίων. Από το 1950, όταν ο ανταγωνισμός δύο παπάδων (του Κυρηνείας Κυπριανού και του Κιτίου Μακάριου) για την εξουσία, ξεσήκωσε τον κόσμο για την Ένωση, μπήκαμε σε μια πορεία προς την καταστροφή χωρίς σταματημό.
Υπήρξε ένα ένοπλο κίνημα για την Ένωση που άφησε πίσω του έναν βαθύ διχασμό μεταξύ Δεξιών και Αριστερών, Ελλήνων και Τούρκων. Ένας αγώνας που ξεκίνησε για την Ένωση και κατέληξε σε συνεταιρικό κράτος με τους Τούρκους, με την πολιτική ισότητα να περιλαμβάνεται στο Σύνταγμά μας. Η Ζυρίχη ήταν μια ήττα, αλλά και μια αδήριτη ανάγκη ως αντίδοτο στη διχοτόμηση. Ουδέποτε αναγνωρίσαμε την ήττα, γι’ αυτό και δεν πήραμε κανένα μάθημα από αυτήν.
Ο Μακάριος υπέγραψε τη Ζυρίχη με πρόθεση να τους γελάσει μετά. Τους πετάξαμε έξω από την Κυπριακή Δημοκρατία και τους κατηγορήσαμε ότι έκαναν ανταρσία. Βεβαίως και υπήρχαν και στην άλλη πλευρά ηγέτες με εθνικιστικές ροπές και βλέψεις προς τη διχοτόμηση, όμως ο Μακάριος έκανε τα πάντα για να τους διευκολύνει.
Απόδειξη της κακής πίστης των προθέσεων του Μακαρίου να βελτιώσει το Σύνταγμα ήταν η επαναφορά της Ένωσης, πριν ακόμα καταρρεύσει η Ζυρίχη. Τη δεκαετία του 1960 σύσσωμη η πολιτική ηγεσία – του ΑΚΕΛ περιλαμβανομένου – επανέφερε τον στόχο της Ένωσης. Το 1967 η Βουλή ψήφισε ομόφωνα υπέρ της ατόφιας Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Ήταν σε αυτό το πλαίσιο πολιτικής που καταργήσαμε τον εθνικό ύμνο της Κυπριακής Δημοκρατίας και υιοθετήσαμε αυτόν της Ελλάδας, για να κάνουμε τάχα την Ένωση εκ των κάτω.
Η Ένωση ήταν περισσότερο εθνικιστικός λαϊκισμός παρά ουσία, διότι ο Μακάριος δεν ήταν πρόθυμος να εγκαταλείψει τα προνόμια ενός ανεξάρτητου κράτους για να γίνει νομάρχης της Ελλάδας. Και για τη μακαριακή αντιπολίτευση ήταν η ιδεολογική επικάλυψη του «γιατί εκείνος και όχι εγώ».
Ο Μακάριος δεν υπέγραφε μια λύση ?καλύτερη από τη Ζυρίχη?, διότι θα απεμπολούσε την Ένωση. Και ο Γρίβας με τους μητροπολίτες ανέλαβαν ένοπλη δράση για να τον διώξουν και να γράψουν εκείνοι την ιστορία της εθνικής ολοκλήρωσης. Κάπως έτσι σφαχτήκαμε στις 15 Ιουλίου 1974 και δώσαμε την τέλεια ευκαιρία για την τουρκική εισβολή.
Και μετά; Διαγράψαμε την Ένωση από το λεξιλόγιό μας. Συμβιβαστήκαμε στη διζωνική ομοσπονδία ως το νέο αντίδοτο στη διχοτόμηση. Με τη διζωνική ως διαβατήριο καλής θέλησης αξιωθήκαμε να γίνουμε μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την πολιτική δέσμευση ότι θα καταλήγαμε σε διευθέτηση του Κυπριακού στη βάση της διζωνικής ομοσπονδίας.
Σ’ αυτή την ιστορική συγκυρία το ΑΚΕΛ νεκρανάστησε τον Μακάριο. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος χρησιμοποίησε την ένταξη όπως ο Μακάριος τη Ζυρίχη: Θα μπούμε μέσα και μετά θα τους γελάσουμε. Διζωνική ομοσπονδία, αλλά με το? σωστό περιεχόμενο.
Στην ομιλία του για την ένταξη στην ΕΕ στην πλατεία Ελευθερίας, την 1η Μαΐου 2004, εκεί που στο κείμενο έγραφε «όνειρο της ένταξης», ο Τάσσος διάβαζε «όνειρο της Ένωσης» (δύο φορές σε διαφορετικά σημεία). Και ο Χρυσόστομος ως μητροπολίτης Πάφου είχε εξαγγείλει πάρτι με σαμπάνιες, με ανοιχτή πρόσκληση προς όλους τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ για να γιορτάσουν την ολοκλήρωση του πόθου της έμμεσης Ένωσης!
Ούτε ο Τάσσος, ούτε ο Χρυσόστομος έγινα ξανά ενωτικοί. Η Ένωση, ο «προαιώνιος πόθος», πέθανε σε μία μέρα στις 20 Ιουλίου 1974. Μας έμειναν όμως ως κατάλοιπα εθνικά απωθημένα. Μισό αιώνα από τότε που υιοθετήσαμε τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, δεν αξιωθήκαμε να έχουμε έναν δικό μας κρατικό ύμνο. Οι εφημερίδες μας γράφουν για ρίγη συγκινήσεως από τον κοινό εθνικό ύμνο στον ποδοσφαιρικό αγώνα με την Ελλάδα. Αλλά, όταν ακούνε για δύο λαούς στην Κύπρο, μιλάνε για πρόκληση. Ποια είναι τελικά η απαίτησή μας, να προσηλυτίσουμε το 18% στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη;
Είναι από αυτές τις ψυχώσεις που φτάσαμε στη Ζυρίχη, στο πραξικόπημα και στην εισβολή, στην ομοσπονδία και την πολιτική ισότητα. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Αν δεν κατανοήσουμε αυτό που μας υποδεικνύει όλος ο κόσμος, ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία, και συνεχίσουμε να εκλαμβάνουμε τις φιλικές προτροπές ως απειλές, θα φτάσουμε στο χειρότερο σενάριο: τα σύνορα με την Τουρκία, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Μακάριος Δρουσιώτης
16/10/2016