Μακαριος Δρουσιώτης

Επιτέλους άρχισε η δημόσια συζήτηση για τα τρία τελευταία βιβλία του Μακάριου Δρουσιώτη, «Η Συμμορία», «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά» και «Κράτος Μαφία». «Κάλλιο αργά παρά ποτέ», όπως λέει ο σοφός λαός. Η συζήτηση ξεκίνησε μετά τη συνέντευξη του Προέδρου στο «Omega» και συνεχίστηκε στο πρόγραμμα «Αιχμές» με καλεσμένο τον συγγραφέα.

 

Μια τριλογία βιβλίων που, αν ευσταθούν τα όσα καταγράφονται, πρόκειται για τη μελανότερη περίοδο διακυβέρνησης της μικρής μας πατρίδας.

 

Παρουσιάζονται πράματα και θάματα, πλήρως τεκμηριωμένα, αναφορικά με την διαφθορά και την διαχείριση του εθνικού μας θέματος.

 

Δυστυχώς όμως, παρά την αργοπορημένη συζήτηση των βιβλίων, και πάλι αφήνουμε την ουσία και ασχολούμαστε με αερολογίες και επουσιώδη πολιτικάντικες τοποθετήσεις.

 

Η κριτική εναντίον του Μακάριου Δρουσιώτη, ασυνάρτητη χωρίς καμία σημασία.

 

Αγνώμων, αχάριστος, ένας άνθρωπος που ενώ απολάμβανε τα προνόμια του υπαλλήλου του Προεδρικού δεν έλεγε τίποτα, ενώ μετά που τον έδιωξαν και τελείωσε και ο «τουρισμός» του στις Βρυξέλλες, θυμήθηκε να γράψει βιβλία για προσωπικό όφελος, για να σπιλώσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αξιωματούχους και πολλούς άλλους. Το δε άλλο εξωφρενικό επιχείρημα, είναι το ότι εκμεταλλεύτηκε την προνομιακή πληροφόρηση, λόγω θέσεως που είχε, για να πλήξει το «άμωμο και αμόλυντο» πολιτικό μας σύστημα.

 

Το τι συμβαίνει με τη συζήτηση των τριών βιβλίων είναι πρωτόγνωρο και ίσως αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.

 

Σε μια οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, έστω και τριτοκοσμική, με την κυκλοφορία του πρώτου Βιβλίου, «Η Συμμορία», θα γινόταν το έλα να δεις. Θα κατέρρεε όλο το πολιτικό σύστημα, ενώ η κυβέρνηση δεν θα παρέμενε στην εξουσία ούτε για λίγες μέρες. Δυστυχώς εδώ στη δική μας πατρίδα, πλήρης σιωπή. Καμιά αναφορά ή συζήτηση, ως και εάν συμφώνησαν όλοι, ΜΜΕ και πολιτικό σύστημα, να επιβάλουν λογοκρισία. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να διεξαχθούν δίκες λιβέλλων και ο συγγραφέας, αν αποδεικνυόταν ότι όλα τα γραφόμενά του είναι ασύστολα ψεύδη, όπως ισχυρίστηκε ο Πρόεδρος, τότε θα έπρεπε να καταλήξει στη φυλακή ή να καταστραφεί οικονομικώς λόγω του ύψους των ποινών για λιβέλΛους. Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά συνέβη. Ούτε με το δεύτερο βιβλίο, ούτε με το τρίτο.

 

Όμως, για χάριν συζητήσεως, ας δεχθούμε τις κατηγορίες κατά του συγγραφέα. Ότι δηλαδή κατέγραψε ψεύδη με ιδιοτέλεια, με αλλότρια κίνητρα και στόχο είχε να πλήξη τον Πρόεδρο και άλλους αξιωματούχους. Με απλά λόγια, ένας άνθρωπος αναξιόπιστος χωρίς ίχνος ηθικής.

 

Εδώ είναι το κομβικό σημείο το οποίο όλοι εσκεμμένα προσπερνούν. Το θέμα συζητήσεως δεν θα έπρεπε να ήταν τα κίνητρα ή ο χαρακτήρας του συγγραφέα αλλά η ουσία, αν δηλαδή αυτά που παραθέτει στα βιβλία του είναι αληθή ή όχι.

 

Αυτό είναι το πρωτόγνωρο. Όλοι αυτοί που αναφέρονται στα βιβλία απαντούν απαξιώνοντας τον συγγραφέα, αλλά κανένας μέχρι τώρα δεν αντέκρουσε με επαρκή τεκμηρίωση τα γραφόμενά του.

 

Το επιχείρημα ότι ο Μακάριος Δρουσιώτης, εκ της θέσεώς του, χρησιμοποίησε προνομιακή πληροφόρηση, είναι επιεικώς γελοίο. Με την ίδια λογική, όλοι οι ηγέτες που γράφουν απομνημονεύματα ή αυτοβιογραφίες είναι ανήθικοι γιατί εκ της θέσεώς τους χρησιμοποιούν προνομιακή πληροφόρηση.

 

Κλασικό παράδειγμα «Η Κατάθεση» του Γλαύκου Κληρίδη. Είναι μήπως αντιδεοντολογικό ή ανήθικο το ότι αναφέρεται στην αδιαλλαξία του Μακαρίου στη συμφωνία του 1972 με τον Ραούφ Ντενκτάς, που, αν και ικανοποιούσε σχεδόν όλα μας τα αιτήματα, τορπιλίστηκε από τον Μακάριο;

 

Είναι καιρός να σοβαρευτούμε και να παραμείνουμε στην ουσία. Η τριλογία του Μακάριου Δρουσιώτη, πλήρως τεκμηριωμένη, είναι μια σειρά ντοκουμέντων που θα πρέπει να προκαλεί ντροπή και μόνο.

 

Το πολιτικό σύστημα είναι άκρως εκτεθειμένο και οφείλει να πάρει θέση. Για παράδειγμα, ποια η αντίδραση του ΔΗΣΥ που την επίμαχη περίοδο ήταν κυβερνών κόμμα; Ειδικότερα, ποια η αντίδραση του προέδρου του κόμματος που δηλώνει συνεχιστής της δεκαετούς διακυβέρνησης Αναστασιάδη; Μήπως θα συνεχίσει όλα αυτά που καταγραφεί ο Μακάριος Δρουσιώτης στην τριλογία του;

 

Ό μόνος αξιωματούχος από τον ΔΗΣΥ ο οποίος είχε το θάρρος, (το αν είναι θάρρος ή θράσος σηκώνει πολλή συζήτηση) να πάρει θέση, με παρέμβασή του στις «Αιχμές», ήταν ο εκ των αντιπροέδρων του κόμματος, Ευθύμιος Δίπλαρος. Ο κύριος Δίπλαρος, που τον τελευταίο καιρό παρουσιάζεται ως το «πρώτο βιολί» της μεγάλης παράταξης, χαρακτήρισε ντροπή τα όσα γραφεί στα βιβλία του ο Μακάριος Δρουσιώτης. Προφανώς δεν διάβασε τα τρία βιβλία ή αν τα διάβασε φαίνεται να είναι τόσο «δυσανάγνωστα» που δεν κατάλαβε το περιεχόμενό τους. Αν τα διάβαζε με τη δέουσα προσοχή, τότε ντροπή θα έπρεπε να νιώθει ο ίδιος γιατί δημόσια προσπάθησε να υπερασπιστεί τα ανυπεράσπιστα. Να υπερασπιστεί όλα αυτά τα αίσχη που καταγράφονται.

 

Μετά την παρέμβαση Δίπλαρου, αφήνεται και πάλι εκτεθειμένος ο ΔΗΣΥ. Οι θέσεις Δίπλαρου εκφράζουν προσωπικές τοποθετήσεις ή την επίσημη θέση του κόμματος και της ηγεσίας;

 

Ό Ολλανδός φιλόσοφος Μπαρούχ Σπινόζα έλεγε: «Αυτός που θέλει να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα, πρέπει να ξέρει αρκετά καλά τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα». Αυτό είναι ίσως το μόνο ελαφρυντικό μας. Τόσα χρόνια εθισμένοι στο ψέμα που μας σερβίρουν οι εκάστοτε πολιτικοί μας φωστήρες, δεν μπορούμε να καταλάβουμε ή να αντικρύσουμε την αλήθεια. Κατ’ επέκταση, μάταιος κόπος για όσους, όπως ο Μακάριος Δρουσιώτης, προσπαθούν να πουν αλήθειες. Στο τέλος, αντί να εκτιμηθούν, λοιδορούνται και σπιλώνονται.

Θεόδωρος Θεοδώρου

Πολίτης

01/01/2023