Τα δηλητήρια, τα δάκρυα και οι χαμένες ελπίδες για ειρήνη
Βρέθηκα αντιμέτωπος με μια παράξενη κατάσταση καθώς παρακολουθούσα το ντοκιμαντέρ του Μακάριου Δρουσιώτη με τίτλο "Δηλητήριο" την περασμένη Πέμπτη. Οι Ελληνοκύπριοι που γέμισαν την αίθουσα του κινηματογράφου και ήταν νέοι στην πλειοψηφία τους, άρχισαν να γελούν ξαφνικά. Όμως, το πρόσωπο στην οθόνη ήταν πολύ σοβαρό και καθώς έκλαιγε έβγαλε και τα γυαλιά του για να το δουν όλοι. Επέκρινα την κατάσταση αυτή, ως άτομο που ανήκει στο τουρκικό έθνος το οποίο αγαπά πολύ να κλαίει. Άρα οι Ελληνοκύπριοι θεατές δεν πίστευαν ότι ο ηγέτης τους το έκανε αυτό "ειλικρινά". Όμως, εγώ πίστευα ότι τα "δάκρυα" εκείνα σφράγισαν την πρόσφατή μας ιστορία και θα κάνουν την Κύπρο να κλαίει για πολλά χρόνια. Το ντοκιμαντέρ του Μακάριου θέτει στο μικροσκόπιο τη διαδικασία για το Σχέδιο Ανάν από την αρχή και μεταφέρει τις θέσεις όλων των "πλευρών" χωρίς σχόλια. Οι δηλώσεις αξιωματούχων των Τουρκοκυπρίων, των Ελληνοκυπρίων, της Τουρκίας, της Ελλάδας, της Αμερικής, του ΟΗΕ και της ΕΕ στο ντοκιμαντέρ δείχνουν ξεκάθαρα από τι είδους ζώνη πυρός περάσαμε τα τελευταία 4-5 χρόνια.
Και το σημαντικότερο, ο Μακάριος Δρουσιώτης θέτει ενώπιόν μας τις αντιφάσεις, τα ψέματα, τις υποσχέσεις που δόθηκαν, τις απειλές, την εκμετάλλευση συναισθημάτων και τις αποστασίες κατά τη διάρκεια αυτής της "ζώνης πυρός". Τη στιγμή που ο Παπαδόπουλος στην αρχή είπε "ναι" στο Σχέδιο Ανάν και καυχιόταν ότι έβαλε την τουρκική πλευρά να καθίσει στο τραπέζι. Τη στιγμή που ο Ντενκτάς κραύγαζε ότι "χάνεται η Κύπρος" και προσπαθούσε να ξεσηκώσει το λαό της Ανατολίας. Τη στιγμή που ο Παπαδόπουλος είπε από τηλεοράσεως ότι "δεν πρόκειται να δεχτώ να χαθεί το κράτος". Τη στιγμή που ο Ντενκτάς είπε "να έχει καλά ο Θεός το Μητροπολίτη Πάφου" επειδή είπε όχι. Την στιγμή που ο Ντενκτάς εξοργισμένος με τον Φερχόιγκεν, ο οποίος στήριζε το Σχέδιο Ανάν και επέμενε για λύση, τον αποκάλεσε "στρατηγό των Ναζί".
Τη στιγμή που ο Χριστόφιας παρουσίαζε τον Παπαδόπουλο στον ελληνοκυπριακό λαό λέγοντας "ο Παπαδόπουλος υποστηρίζει τη λύση και είναι ένας μεγάλος ηγέτης που θα φέρει την αλλαγή στην Κύπρο". Τη στιγμή που ο Ντενκτάς μετά το δημοψήφισμα είπε πως "σώθηκε το κράτος". Τη στιγμή που ο Ανάν είπε ότι "δεν θα επιλέξετε μεταξύ του σχεδίου μου και ενός άλλου σχεδίου, αλλά μεταξύ της λύσης και της μη λύσης". Τη στιγμή που ο τότε πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Πατ Κοξ εξοργίστηκε με το ελληνοκυπριακό "όχι". Τη στιγμή που ο Σολάνα, Επίτροπος για Εξωτερικές Υποθέσεις της ΕΕ, χαροποίησε την πλευρά μας λέγοντας ότι "μετά το δημοψήφισμα όλα θα είναι εντελώς διαφορετικά". Τη στιγμή που, με ζητωκραυγές για "ένωση", οι Ελληνοκύπριοι παπάδες γιόρταζαν το γεγονός ότι μπήκαν μόνοι τους στην ΕΕ. Τη στιγμή που ο Φερχόιγκεν εξοργίστηκε με τους Ελληνοκύπριους στο Ευρωκοινοβούλιο επειδή παρεμποδίστηκε να απευθυνθεί προς τον ελληνοκυπριακό λαό. Τη στιγμή που οι Ρώσοι έθεταν βέτο στο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών το οποίο περιείχε τις εγγυήσεις που θα εξασφάλιζαν ίσως το "ναι" από το ΑΚΕΛ. Και φυσικά τη στιγμή που οι Τουρκοκύπριοι γέμισαν τις πλατείες και έβαλαν στην ιστορία την σφραγίδα της επιθυμίας τους για λύση. Όλα αυτά υπενθυμίζονται σε εμάς με αυτό το ντοκιμαντέρ με ένα πιο γρήγορο ρυθμό. Πράγματι, ο Μακάριος κατέφυγε σε πολλές πηγές από την πρόσφατη ιστορία μας για να βγάλει προς τα έξω αυτές τις "στιγμές", έκανε μια καλή έρευνα και έθεσε ενώπιόν μας αυτές τις ιστορικές αλήθειες μεγεθύνοντάς τις με ένα τεράστιο φακό.
Έτσι ήρθαν ξανά στο φως μπροστά μας οι ηγέτες που πρώτα είπαν "ναι" και ύστερα "όχι", οι ηγέτες που δεν αγαπιόντουσαν αλλά ενώθηκαν από την αρχή στο "όχι", οι ξένοι που έδωσαν υποσχέσεις και ύστερα απειλούσαν. Ουσιαστικά, ο Μακάριος μας έδωσε τις "συμπεριφορές" αυτές των ηγετών με τη δική τους "γλώσσα", κάτι που ήταν αρκετό για να κατανοήσουμε τις άλλοτε τραγικές και άλλοτε κωμικές στιγμές που ζήσαμε. Χρωστάμε όλοι ένα τεράστιο ευχαριστώ στο Μακάριο Δρουσιώτη επειδή μας έδειξε στον καθρέφτη το δηλητήριο που έριξαν στην "ειρήνη" αυτοί οι αμαρτωλοί πολιτικοί, χωρίς ο ίδιος να πάρει θέση δίπλα τους ή απέναντί τους.
Δημοσιεύματα
ΤΟΥ ΧΑΣΑΝ ΚΑΧΦΕΤΖΙΟΓΛΟΥ
02/02/2008