Μακαριος Δρουσιώτης

Η Κύπρος είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που έκλεισε διόδους για προληπτικούς λόγους προστασίας από τον κορωνοϊό, χωρίς να υπάρχει στο νησί ούτε ένα επιβεβαιωμένο κρούσμα! Ταυτόχρονα, αλλά διόλου τυχαία, άρχισαν οι πρωτοβουλίες και οι δηλώσεις για το μεταναστευτικό, χωρίς να υπάρχει κάποια ουσιώδης μεταβολή απ’ ό,τι συμβαίνει τους τελευταίους μήνες. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση, δηλαδή ο ίδιος ο Αναστασιάδης ο οποίος κλείνει το μάτι στο ΕΛΑΜ, διασπείρει τον ιό της διχοτόμησης που τείνει να γίνει πανδημία.

 

Δεν είναι εκτός πραγματικότητας η εκτίμηση ότι το κλείσιμο των οδοφραγμάτων είναι πράξη πολιτικής δολιοφθοράς εις βάρος της υποψηφιότητας του Μουσταφά Ακιντζί, προφανώς για να αποτραπεί ο «κίνδυνος» των συνομιλιών, με βάση τη συνεννόηση του Βερολίνου. Το όλο σκηνικό μου θυμίζει την εποχή του Μπούργκενστοκ, όταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος έφερε ένσταση στην εκπροσώπηση των Τουρκοκυπρίων από τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και ήθελε για συνομιλητή του τον Ραούφ Ντενκτάς.

 

Το φλερτ του Αναστασιάδη με το ΕΛΑΜ ξεκίνησε από τις αρχές του 2017, με αφορμή εκείνη την ανόητη απόφαση της Βουλής για το ενωτικό δημοψήφισμα. Τότε ήταν που άρχισε να μιλά στα παρασκήνια για τη λύση των δύο κρατών. Που αν υλοποιηθεί η πίεση που σήμερα δέχεται η Κύπρος από το μεταναστευτικό θα μοιάζει με χάδι μπροστά στο τσουνάμι που θα προκαλέσει το πραγματικό σύνορο με την Τουρκία.

 

Έχει εντολή;

Αφού αυτές ήταν οι προθέσεις του Αναστασιάδη, έπρεπε να θέσει την πρότασή του για τα δύο κράτη, ή για συνομοσπονδία δύο κρατών, ενώπιον του λαού στις τελευταίες εκλογές και να πάρει τη λαϊκή εντολή να διαπραγματευτεί τη διχοτόμηση. Αντί να κάνει αυτόν τον διάλογο με την κοινωνία, συζητούσε μαζί με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, μυστικά, τη διχοτόμηση με τον Τσαβούσογλου, ζητώντας μάλιστα την κατανόηση των Τούρκων για να πάνε σε εκλογές χωρίς κρίσεις. Εν πολλοίς, εξαπάτησαν τους ψηφοφόρους για να τους τη φέρουν με δόλια μέσα μετά τις εκλογές.

 

Στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, ο Αναστασιάδης αυτοπροσδιορίζεται σαν ένας νέος Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος αποτόλμησε τη συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών με τον Κεμάλ Ατατούρκ το 1930, και υπόσχεται να κάνει κάτι ανάλογο διαπραγματευόμενος τη διχοτόμηση έναντι εδαφών. Ο παραλληλισμός του με τον Βενιζέλο είναι εντελώς αδόκιμος. Ο Βενιζέλος ήταν ηγέτης εθνικής εμβέλειας ενώ ο Αναστασιάδης είναι ένας τοπικός τακτικιστής. Ο ηγέτης θέτει το εθνικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό, είναι ρεαλιστής και ορθολογιστής, αναλαμβάνει ρίσκα, επιλύει προβλήματα, ανοίγει δρόμους και είναι μπροστά από την εποχή του. Ο τακτικιστής είναι πάνω απ’ όλα έμπορος, τον ενδιαφέρει το προσωπικό, άμεσο και γρήγορο κέρδος. Είναι στατικός χωρίς φρέσκες ιδέες, αναπαράγει τα τετριμμένα, γίνεται λαϊκιστής και λέγει στον καθένα αυτό που θέλει ν’ ακούσει, αλλά στο τέλος κάνει εκείνο που εξυπηρετεί το βραχυπρόθεσμο προσωπικό του συμφέρον.

 

Στη λίστα των Forbes

Ο Βενιζέλος θυσιάστηκε για την Ελλάδα ολόκληρη, ο Αναστασιάδης σκέφτεται τους πύργους της Λεμεσού. Ο Βενιζέλος υπέγραψε σύμφωνο φιλίας με την Τουρκία οκτώ χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Αναστασιάδης χρησιμοποιεί το 2020 ρητορική του 1974. Ο Βενιζέλος πρότεινε τον Ατατούρκ για Νόμπελ Ειρήνης, ο Αναστασιάδης συντηρεί τον χαρακτηρισμό «κατοχικός ηγέτης» για τον Ακιντζί. Ο Βενιζέλος εξορίστηκε για τις ιδέες του, ο Αναστασιάδης δεν έχει ιδέες. Ο Βενιζέλος πέθανε φτωχός, ο Αναστασιάδης μετέτρεψε την πολιτική σε επιχείρηση. Ο Βενιζέλος έμεινε στην Ιστορία ως ο ηγέτης που διπλασίασε την Ελλάδα, ο Αναστασιάδης θα μείνει ως ο ηγέτης που θα μοιράσει την Κύπρο. Ίσως εξασφαλίσει μια θέση στη λίστα του Forbes, αλλά τίποτε παραπάνω.

 

Είναι τραγικό το ότι ο Αναστασιάδης, τον οποίο μερικοί άνθρωποι στηρίξαμε για μια δεκαετία με κόστος και θυσίες επειδή ήταν, τάχα, ο ηγέτης της λύσης, κατάντησε ο πλασιέ της άναρχης διχοτόμησης. Κι επειδή ορισμένοι από εμάς δεν προδώσαμε τα πιστεύω μας, οι αχθοφόροι του Προεδρικού στα ΜΜΕ έγιναν φορείς διαβολών περί «αχάριστων» και «όφεων». Οι άπληστοι λένε τους άλλους αχάριστους. Στο κάτω κάτω, δώσαμε τους εαυτούς μας για να εκλεγεί Πρόεδρος ο Αναστασιάδης για έναν σκοπό, δεν του πουλήσαμε την ψυχή μας.

 

Ύστερα από δεκαετίες αντιπαραθέσεων, καχυποψίας, φοβίας και με το τόσο δηλητήριο που χύθηκε από το πολιτικό σύστημα, τα σχολεία, τους παπάδες και τα μέσα ενημέρωσης, η προοπτική της συμβίωσης ίσως να έχει χαθεί. Εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε την εξουσία με τους απέναντι κι εκείνοι είναι υπερβολικά καχύποπτοι μαζί μας. Γάμος με το ζόρι δεν γίνεται. Ωστόσο, οφείλαμε να προσπαθήσουμε κι αν δεν τα καταφέρναμε, να χωρίσουμε πολιτισμένα όπως έκαναν οι Τσέχοι με τους Σλοβάκους, αλλά εντός της ΕΕ. Στη χειρότερη περίπτωση θα μας έμενε η προίκα της λύσης: κεκτημένο σε όλη την Κύπρο, εδάφη, απόσυρση στρατού, περιουσίες, εμπορικές σχέσεις με την Τουρκία, αξιοποίηση φυσικού αερίου.

 

Αν, λοιπόν, η έγνοια ήταν πως η ομοσπονδία δεν μπορεί να λειτουργήσει και το διαζύγιο είναι αναπότρεπτο, μόνο μέσα από τη λύση μπορεί να επιτευχθεί συντεταγμένα η διχοτόμηση. Υπό τις παρούσες περιστάσεις, η διαπραγμάτευση της διχοτόμησης έναντι εδαφών δεν μπορεί να επιτευχθεί για πολλούς λόγους, ενδογενείς και εξωγενείς. Εξάλλου, ο Αναστασιάδης που δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί στα αιτήματα των νοσοκόμων δεν έχει τα κότσια να διαπραγματευτεί με την Τουρτζιά τη διχοτόμηση. Απλώς θα χύνει λίγο λίγο το δηλητήριο και θ’ αφήσει τον απρόσωπο χρόνο να τελειώσει τη δουλειά. Ακριβώς αυτό κάνει με το κλείσιμο των οδοφραγμάτων, την υπόθαλψη του ακραίου εθνικισμού και, το χειρότερο, με τον διχασμό μεταξύ των Ελληνοκυπρίων. Διασπείρει τον ιό της διχόνοιας και η διχοτόμηση θα επιβληθεί ως αδήριτη ανάγκη.

 

Πάμε σε άναρχη διχοτόμηση

Όμως, η εσχάτη πλάνη θα είναι χείρων της πρώτης. Η άναρχη διχοτόμηση θα επιφέρει την απόλυτη καταστροφή και όσοι αφήσουν τα αποτυπώματά τους σ’ αυτή την εκκολαπτόμενη νέα εθνική τραγωδία θα τους καταριούνται οι επόμενες γενιές. Η Μόρφου χάθηκε στο Κραν Μοντανά, τώρα πάει και η Αμμόχωστος και «η Λεμεσός (που) πετά» εξ αντανακλάσεως θα προσγειωθεί ανώμαλα. Περιουσίες δισεκατομμυρίων στα κατεχόμενα θα ξεπουληθούν με εξευτελιστικές αποζημιώσεις. Νομοτελειακά, ο βορράς θα γίνει η πίσω αυλή της Τουρκίας που θα βρυχάται και θα μας κυριεύει ο πανικός. Οι μεγαλύτεροι θυμούνται ότι τα πρώτα χρόνια μετά το 1974, όταν ήταν συχνό φαινόμενο οι ριπές όπλων στη γραμμή αντιπαράθεσης, μετά τη δύση του ήλιου δεν κυκλοφορούσε ρουθούνι στον δρόμο της Κόκα – Κόλα. Όταν θα αποκτήσουμε σύνορα με την Τουρκία και δεν θα έχει ΟΥΝΦΙΚΥΠ να παρακολουθεί την κατάσταση, όλες αυτές οι επενδύσεις που έγιναν κοντά στη νεκρή ζώνη, λόγω της σταθερότητας του στάτους κβο, θα τεθούν σε ρίσκο. Όσοι έχουν καταθέσεις στις Σεϋχέλλες και στον Παναμά εξασφάλισαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους για να μπορούν να ζήσουν οπουδήποτε. Είναι οι πολλοί, που είναι καταδικασμένοι να μείνουν εδώ που θα πληρώσουν το τίμημα.

 

Αλήθεια, έχει κανένας συναίσθηση σε τι ατραπούς μας οδηγούν; Το ότι έχει γίνει εθνικός μας στόχος η διχοτόμηση και τα σύνορα με την Τουρκία, χωρίς σοβαρή αντίδραση από κανέναν, είναι σύμπτωμα εθνικής σήψης που αποκαλείται πατριωτισμός. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούνται αυτοί που επιδιώκουν να βγάλουν την Τουρκία από την Κύπρο προδότες και εκείνοι που θέλουν να φέρουν τα σύνορά της στη Λευκωσία πατριώτες! Σε αυτή τη χώρα δεν είναι μόνο οι αξίες που απώλεσαν το νόημά τους, είναι και οι ίδιες οι λέξεις που έχασαν τη σημασία τους.

Μακάριος Δρουσιώτης

08/03/2020