Ποιος τον ακούει;
Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και ερευνητής, Μακάριος Δρουσιώτης, συνεχίζει τις πρωτάκουστες αποκαλύψεις με μια σειρά άρθρων στην ιστοσελίδα του, makarios.eu, υπό τον τίτλο KleptocraCY, δηλαδή Κυπριακή Κλεπτοκρατία, τα οποία ασχολούνται με το θέμα των «χρυσών» διαβατηρίων. Ό ίδιος ο συγγραφέας στην εισαγωγή του εξηγεί τον λόγο που επέλεξε τον αγγλικό όρο της Κλεπτοκρατίας. «Επιλέγηκε η αγγλική ορολογία KleptocraCY διότι η Κυπριακή Κλεπτοκρατία έχει διεθνείς διαστάσεις. Οι πραγματικοί ηγέτες της Κύπρου δεν είναι μόνο οι εκλεγμένοι. Είναι και όλο το σύστημα εξουσίας, περιλαμβανομένων δικηγόρων, λογιστών, εμπόρων ανάπτυξης γης, των επαγγελματιών πατριωτών και όλων όσων έγιναν ζάμπλουτοι κλέβοντας τους υπόλοιπους ανθρώπους χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς», αναφέρει.
Μετά την τριλογία των βιβλίων του, «Η Συμμορία», «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά» και «Κράτος Μαφία», το KleptocraCY αποκαλύπτει πράματα και θάματα που εντείνουν την αναξιοπιστία μας και διευρύνουν περαιτέρω το ήδη αμαυρωμένο όνομα της χώρας μας. Οι νέες αυτές αποκαλύψεις δεν μπορούν παρά μόνο να μας κάνουν να νιώθουμε ντροπή ως Κύπριοι για την κατάντια της πατρίδας μας. Μεταξύ άλλων, στο KleptocraCY αναφέρεται στο θέμα του μεγαλύτερου καταζητούμενου από την Interpol, απατεώνα «κύπριου αδελφού», του Τζο Λόου, και στις μηχανορραφίες που χρησιμοποιήσαμε για να μην του αποστερήσουμε την υπηκοότητά του. Οι αποκαλύψεις είναι τόσο πειστικές, που τελικά το Υπουργικό Συμβούλιο αναγκάστηκε να προχωρήσει στην αποστέρηση του διαβατηρίου του. Από την άλλη όμως, για να είμαστε δίκαιοι, πόσα να προλάβει ένα Υπουργικό Συμβούλιο και μια Επιτροπή Αποστερήσεων; Από ποιον απατεώνα να αρχίσει και με ποιον να τελειώσει;
Το χειρότερο όμως δεν είναι τα γραφόμενα του συγγραφέα, αλλά το γεγονός ότι για όλα αυτά τα αίσχη όλοι τηρούν σιγή ιχθύος. Μουγκαμάρα στα ΜΜΕ, πλήρης αδιαφορία από τις επίσημες αρχές. Η Νομική Υπηρεσία, αν και θα έπρεπε να προχωρήσει άμεσα σε αυτεπάγγελτες έρευνες, δεν κάνει απολύτως τίποτα. Τι να πεις δε για την Επιτροπή κατά της Διαφθοράς; Θα εξετάσει, λέει, όλες τις καταγγελίες Δρουσιώτη, αλλά όταν έρθει η σειρά τους. Δηλαδή με τον φόρτο εργασίας και την υποστελέχωση που υπάρχει, πρακτικά, όταν θα εξεταστούν όλα αυτά, δεν θα συντρέχει λόγος εξέτασης.
Το όλο σκηνικό φαντάζει ως και εάν συμφώνησαν όλοι να συγκαλύψουν όλα αυτά τα ρεζιλίκια, ανεπίτρεπτα για μια μοιρασμένη πατρίδα που προσδοκά στη βοήθεια του διεθνούς παράγοντα για λύση και επανένωση.
Από την άλλη, ούτε οι άμεσα εμπλεκόμενοι, αυτοί δηλαδή που αναφέρονται στα βιβλία και στο KlepocraCY, έχουν προχωρήσει σε πειστικές διαψεύσεις που να ανατρέπουν τις αποκαλύψεις Δρουσιώτη. Σίγουρα το φαινόμενο αυτό είναι πρωτόγνωρο, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.
Σε πολύ μεμονωμένες περιπτώσεις, που κάποιοι δημοσιογράφοι μπήκαν στον κόπο να υποβάλουν ερωτήσεις σε άμεσα εμπλεκόμενους, οι απαντήσεις επιεικώς γελοίες. «Δεν τα διάβασα», «δεν ασχολούμαι με αυτόν τον Κύριο» και άλλες αρλούμπες. Τη στιγμή που με όλα αυτά θα έπρεπε να έχουμε πολιτικό σεισμό και κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, εδώ στη Μακαρία γη, «business as usual».
Βέβαια, υπάρχει και ο λαός, ο οποίος ούτε αυτός αντιδρά. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε καθημερινά να βλέπουμε ογκώδεις διαδηλώσεις κατά της διαφθοράς με αίτημα να προσαχθούν άμεσα στη δικαιοσύνη οι υπεύθυνοι. Τίποτα από όλα αυτά. Αντίθετα, πολλοί δείχνουν ακόμα πίστη και προσήλωση, όπως για παράδειγμα στον τέως ΠτΔ και σε άλλους αξιωματούχους, οι οποίοι, κατά τον Μακάριο Δρουσιώτη, είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά και στη διαπλοκή.
Σίγουρα θα ήταν τραγικό να νομίζουμε ότι όλοι οι πάροχοι υπηρεσιών, δικηγόροι και λογιστές είναι διεφθαρμένοι. Αντίθετα, η πλειονότητα είναι σωστοί επαγγελματίες με κύρος και εντιμότητα. Δυστυχώς, όμως, μια μικρή μερίδα αμαυρώνει και το δικό τους όνομα σε τέτοιο σημείο που πλήττεται ο τομέας αυτός των υπηρεσιών. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας, προφανώς θέλουν να καλύψουν τους παρανομούντες. Αυτοί που βγάζουν τα μάτια μας είναι συγκεκριμένοι με διευθύνσεις και ονόματα. Για τον λόγο αυτό οι άλλοι, οι έντιμοι, σε αυτούς θα πρέπει να αποταθούν, στους υπαίτιους δηλαδή για την πλήρη αναξιοπιστία του τομέα των υπηρεσιών.
Μια χώρα με πολυτάραχη ιστορία με αγώνες για ελευθερία κατάντησε πρότυπο διαφθοράς και μάλιστα θεσμικής. Ίσως στην περίπτωσή μας να επαληθεύεται ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Θα έλεγε τις ότι η χώρα αύτη ηλευθερώθη επίτηδες, διά να αποδειχθή, ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν». Ο νέος ΠτΔ, Νίκος Χριστοδουλίδης, έχει αντιληφθεί από την αρχή το γεγονός ότι η διαφθορά και κατ' επέκταση η αναξιοπιστία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Σωστή η διάγνωση, αλλά εντελώς λανθασμένη η «θεραπευτική αγωγή». Θα πρέπει να κατανοήσει ότι το να παρουσιάζεται ως συνεχιστής του τέως εντείνει το πρόβλημα και συνεχίζει να αμαυρώνεται το όνομα της χώρας. Μπορεί να διακηρύττει ότι είναι διατεθειμένος να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο, αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται με «γρατσουνιές» αλλά με αποφασιστικές τομές. Μπορεί να νιώθει υποχρέωση στον τέως ΠτΔ, αλλά οι εκλογικές του υποχρεώσεις είναι προσωπική του υπόθεση και δεν αφορούν τον κυπριακό λαό ο οποίος πίστεψε σε αυτόν και τον εξέλεξε στο ανώτατο αξίωμα. Οι αλήθειες είναι εκεί και θα πρέπει άμεσα να τις αντιμετωπίσει. Σε τέτοια σοβαρά θέματα, ο στρουθοκαμηλισμός είναι ανεπίτρεπτος. Όπως έλεγε ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό, «χρειάζονται δύο για να ειπωθεί η αλήθεια. Ένας για να τη λέει και ένας άλλος για να την ακούει». Ο ένας υπάρχει, ο Μακάριος Δρουσιώτης, και αρκετοί άλλοι. Το θέμα είναι το άλλο σκέλος. Ποιος τον ακούει;
Του Θεόδωρου Θεοδώρου
Πολίτης
04/06/2023